قالَ رَسول الله(صلّی الله وعلیه وآله):
«إِنَّ عَلیّاً مِنّی وَ أنا مِنهُ وَهُوَ وَلِیُّ کُلُّ مُومِنٍ بَعدی»
{همانا علی از من است ومن ازاوهستم و اوسرپرستهرمومنی بعدازمن می باشد}
«مسنداحمد،ج4،ص438»
«عیدسعیدغدیرخم برتمامی عاشقان ولایت مبارکباد»
یکی از زیباترین دغدغه‌های ارزشی و سازنده‌ای که بسیاری از افراد انتظار و آرزوی رسیدن به آن را دارند، سعادت و خوشبختی در دنیا و آخرت است. ولی آنچه نوعاً دیده می‌شود این است که همه افراد به این آرزوی زیبا و ارزشی دست پیدا نمی‌کنند؛ چرا که یا در انتخاب مسیر دچار اشتباه می‌شوند یا اینکه تعریف درست و حقیقی از سعادت و خوشبختی ندارند؛ از این رو بعضی از افراد برای رسیدن به سعادت معیاری‌های مادی و دنیوی را شاخص رسیدن به سعادت می‌دانند؛ به همین جهت داشتن ثروت و قدرت و جایگاه مادی در نگاه آنها مصداق خوشبختی است، این در حالی است که معیار واقعی خوشبختی دوام و پایداری آن می‌باشد، به همین جهت خوشی‌های زود گذر و ناپایدار را نمی‌توان مصادیق خوشبختی‌های واقعی قلمداد کرد.
آموزه‌های اسلامی سرشار از مؤلفه‌ها و شاخص‌های اخلاقی است که رعایت و به کار بستن هر یک ازآنها در زندگی، افراد را به سعادت وشادکامی واقعی رهنمود می‌سازد. در اهمیت و ارزش این مؤلفه‌های اخلاقی در زندگی همین بس که بکار بستن آنها در رفتارهای فردی و اجتماعی باعث سلامت و تحکیم روابط اجتماعی خواهد شد. ازجمله موضوعات اخلاقی که به یقین می‌توان آن را تاج موضوعات اخلاقی به حساب آورد مسأله عدالت است. در این نوشتار سعی داریم جایگاه و اهمیت انصاف و عدالت‌ورزی را در متون اسلامی جویا شویم.
بِسْمِ اللَّـهِ الرَّ‌حْمَـنِ الرَّحِیمِ
«یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا کَثیراً مِنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ وَ لا تَجَسَّسُوا وَ لا یَغْتَبْ بَعْضُکُمْ بَعْضاً أَ یُحِبُّ أَحَدُکُمْ أَنْ یَأْکُلَ لَحْمَ أَخیهِ مَیْتاً فَکَرِهْتُمُوهُ وَ اتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ تَوَّابٌ رَحیمٌ؛ [حجرات/12] اى کسانى که ایمان آوردهاید، از بسیارى از گمانها بپرهیزید که پارهاى از گمانها گناه است، و جاسوسى مکنید، و بعضى از شما غیبت بعضى نکند آیا کسى از شما دوست دارد که گوشت برادر مردهاش را بخورد؟ از آن کراهت دارید. [پس] از خدا بترسید، که خدا توبه پذیر مهربان است.»
دانلوددعای عرفه بانوای حاج منصورارضیدریافت
بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند بخشنده مهربان
اَلْحَمْدُ لله الَّذى لَیْسَ لِقَضآئِهِ دافِعٌ وَلا لِعَطائِهِ مانِعٌ وَلا کَصُنْعِهِ
سـتـایـش خـاص خـدایـى اسـت کـه نـیـسـت بـراى قضا و حکمش جلوگیرى و نه براى عطا و بخششش مانعى و نه مانند ساخته اش
صُنْعُ صانِعٍ وَهُوَ الْجَوادُ الْواسِعُ فَطَرَ اَجْناسَ الْبَدائِعِ واَتْقَنَ
نهم ذیحجه روز عرفه است. خداوند متعال در این روز به سه مکان و سه گروه از انسانها، توجه ویژه دارد:
1. کربلا و زائران امام حسین (ع).
2. صحرای عرفات (در نزدیکی مکه) و حجاج بیت الله.
3 . هر جا از دنیا که دستی به سوی او بلند شود و دلی بشکند.
چرا «عرفه»؟
ـ آنگاه که جبرئیل (ع) مناسک حج را به حضرت ابراهیم (ع) می‌آموخت، چون به عرفه رسید به او گفت : «عرفت؟» یعنی «یاد گرفتی؟» و او پاسخ داد آری. لذا به این نام خوانده شد.
ـ وجه دیگر اینکه مردم از این جایگاه و در این سرزمین به گناه خود اعتراف می‌کنند.
فراموشی گناه موجب بیچارگی انسان می شود و انسان را از عیوب و نقاط
ضعف خود غافل می سازد و در نهایت موجب خسارت در دنیا و آخرت خواهد شد.
«علامة الشقاوة اربعه» چهار چیز نشانه بدبختی است:
